Lenne is mijn tof ventje, toch is hij de laatste tijd erg moeilijk. Soms ontbreekt me eerlijk gezegd de fut om hem de hele tijd terecht te wijzen.
Word hij teveel verwend? Krijgt hij te weinig of teveel (aandacht)? Zijn we niet streng genoeg? Zichzelf op de grond gooien, luidkeels beginnen schreeuwen uit het niks, ruwe taal gebruiken, het behoort de laatste tijd tot een dagelijks tafereel. En meestal zonder merkbare aanleiding, en het begint al aan de schoolpoort. Als ik vraag hoe zijn dag is geweest krijg ik geen antwoord, maar een retorische vraag: Mama, wat gaan we nu doen? Als ik hier geen pasklaar antwoord op heb, gooit hij zich op de grond. Buiten een beetje spelen en dan gaat mama het eten klaar maken, is niet goed of concreet genoeg. Hij wil op zijn minst ergens naartoe gaan ofwel dat ik de hele tijd met hem speel. Maar dat gaat niet en dat wil ik ook niet. Ik heb al van alles geprobeerd maar hij schijnt niet te begrijpen dat de wereld niet enkel rond hem draait., dat mama en papa ook andere dingen te doen hebben dan enkel met hem spelen. Ik word soms zelfs een beetje opgejaagd als hij de hele dag thuis is, omdat hij zo veeleisend is. Zaterdag is hij naar de zwemles geweest, in de auto op de parking (!) vraagt hij alweer: mama, wat gaan we nu doen? We hadden een namiddag in de tuin werken gepland, dus ik antwoord: we gaan buiten in de tuin werken en jij mag wat spelen, en als je flink bent geweest, gaan we straks met jou naar de grote kermis. Geen huis mee te houden. Ik ben er bijna zeker van dat ik vroeger heel braaf zou zijn geweest en me de hele dag zou verheugen. Maar hij niet. En dan word ik boos, het laatste wat ik wil is een ondankbaar kind opvoeden. Hij is een tijdje naar zijn kamer mogen gaan en toen is het voor de rest van de dag ook goed gegaan. (anders waren we zéker ook niet naar de kermis geweest, mss had ik dat in de eerste plaats al niet moeten doen, maar soit). Maar een dag laten, en hetzelfde ritueel begint opnieuw. Pak ik het misschien verkeerd aan? (Ik kijk niet veel naar de nanny, maar ik kan er bijna altijd uit opmaken dat het meestal de ouders zijn die een heropvoeding kunnen gebruiken.) Of hoort dit er gewoon bij en is dit het werkwoord ‘opvoeden’? Mijn enige bekommernis is dat hij opgroeit als een leuke jongen die de juiste waarden en normen meekrijgt. En het zou fijn zijn als hij mij ook een beetje tof vind, wat de laatste tijd moeilijk is, als ik de hele tijd boos moet zijn.
