een stille morgen

Het is een stille vrijdagmorgen. Normaal gezien komt Marina elke vrijdagmorgen en samen nemen we het hele huis eens goed onderhanden, drinken een tasje koffie en praten wat bij over de afgelopen week. Maar deze week niet .....want haar zoon was een van de vele dodelijke verkeersslachtoffers van het afgelopen weekend. Waarom, vraag ik me dan af, waarom moet dit haar overkomen? Ze praatte zoveel over hem, en als ze Roos vasthad droomde ze er stiekem van dat ze ook snel oma zou worden. Andy was nml. even oud als mij en een vroegere schoolkameraad. Dat komt nog wel, zei ik dan al lachend, misschien sneller dan je denkt. Maar wat moet ik nu nog tegen haar zeggen? Kleinkinderen zal ze nu nooit meer krijgen, want zelfs haar énig kind werd haar ontnomen. Soms is het leven echt niet eerlijk.