fotoshoot

 

 

Omdat het hoog driiiiiingend tijd word dat ik werk ga maken van mijn geboortekaartjes en suiker, besloot ik vandaag alvast een aantal foto's te maken van onze jongste. Lenne is bij vriendjes spelen (want 2 kids tegelijk alleen is voorlopig nog te veel) Onze slaapkamer staat nog steeds leeg, en dat leende natuurlijk makkelijk als 'fotostudio'.
Maar het was weer niet te doen. Ons madam wou niet meewerken, ik had de radio aangezet zodat ze kon dansen, want als een fotomodel gaan poseren, dat doet ze helaas nog niet, haha. Maar mijn fototoestel werkte ook niet mee, ofwel had ik geen mooie belichting ofwel duurde het 3 seconden voordat hij een foto trok en mijn moment natuurlijk langs is.
In ieder geval, ik zal het hiermee moeten stellen, ik heb geen zin om bij een fotograaf langs te gaan, daar zullen ze technisch wellicht véél beter zijn, maar als de kids er net dan geen zin in hebben en hun uitdrukking trekt op niks, vind ik het nog niet mooi. En wat doen die fotografen hier in de buurt toch moeilijk over een paar digitale foto's. (25 euro per stuk opgeslagen als jpg bestand, onbewerkt, zonder de reportage: vind ik toch wel sterk overdreven)

ziekenhuis

 

 

 

Waar ik al weken schrik van had, 'dat het mis zou kunnen lopen', gebeurde afgelopen vrijdag.
Op het werk nog steeds heel druk (bovenop mijn 'gewone' werk moest ik hals over kop een verbouwingsplan opstellen, terwijl ik daar echt geen tijd voor had.) en 'S middags van 'hier naar ginder' rennen. Om 2 uur bij KNO arts in het ziekenhuis van Maaseik met Roos op controle, om 3 uur Lenne van school halen, en om 4 uur naar de kinesist. Tussendoor nog eventjes een beetje strijken en opruimen, je kent dat wel...
Op weg naar de kiné voelde ik plots pijnlijke weeen opkomen. Harde buiken had ik al geregeld, maar dit gevoel voorspelde niet veel goeds. Omdat de kinesist kort bij het ziekenhuis woont, besloot ik toch maar om na de kiné even langs het ziekenhuis in Bree te gaan zodat ik met een gerust hart het weekend in kon gaan. De kiné vond dit een goed idee, aangezien ze aan mijn lichaam voelde dat het stijf stond van de stress. Daar was het al snel duidelijk dat het met pilletjes niet opgelost kon worden. Ik had al 6 contracties op 20 minuten tijd. Als er niet snel een infuus opgestoken werd, zou het waarschijnlijk te laat zijn om te stoppen met alle risico's vandien. Het was geleden van toen mijn water brak bij Lenne dat ik nog de bibbers op mijn benen gehad heb. Had ik maar, had ik maar... Maar spijt komt altijd te laat. Ook al heb ik het al 2 maal meegemaakt, je staat daar zo niet bij stil en gaat maar door zoals je gewend bent.
In eerste instantie werkte het infuus niet, maar na een paar uur begon het toch rustiger te worden in mijn buik. Het was een kuur van 3 dagen, en als die aansloeg mocht ik eventueel naar huis. (Bij Roos heb ik 4 maanden weeenremmers gekregen, maar dat wordt niet meer gedaan omwille van de vele bijwerkingen. Ongeloofelijk hoe dat op 2 jaar tijd kan evalueren)
Gisterenavond ben ik naar huis mogen komen, onder strikte voorwaarden, zo veel mogelijk platte rust, niets heffen, geen bad nemen,...kortom alles wat weeen zou kunnen opwekken. Volgende week krijg ik een nieuwe monitor, om te zien of ik wel voldoende gerust heb, anders MOET ik daar blijven. Dus nu doen ik mijn best, want zelfs na 4 dagen kroop ik al tegen de muren omhoog in zo een kamertje van verveling.

voetbalmama's

Het vergt veel tijd, 2 trainingen per week en elk weekend minstens een halve dag kwijt aan wedstijden, toch blijft het een leuke bedoening. Vooral de voetbalmama's kunnen het bijzonder goed met elkaar vinden. Zo worden er ondertussen al heel wat nevenactiviteiten georganiseerd, zoals een uitstap naar Oberhausen naar de kerstmarkt en afgelopen vrijdag een nieuwjaarsreceptie bij een van de mama's thuis.
En dan zeggen dat (café)voetballers misschien meer aan sport doen na de wedstijd dmv gewichtsheffen dan tijdens de wedstrijd toch zal dit groepje zeker niet onderdoen aan hen, al is het dan met wijnglaasjes ipv pinten. Nog tijdens de avond werden er alweer plannen gemaakt voor een volgende uitstap. 'Misschien een citytripje?' werd al geopperd door een van de mama's. Ja, een van de papa's is immers piloot-lange afstanden. Ik denk dat hij zijn vliegtuig snel rechtsomkeer liet maken:)

wat zijn we toch zelfstandig!

Roos slaapt voorlopig bij Lenne, en wij in Roos haar kamer, omdat we in onze kamer vloer aan het leggen zijn. Gisterenmorgen ga ik Roos haar flesje maken, voor ik haar ophaal. Ik was even ervoor gaan kijken en ze sliepen nog alletwee. Plots hoor ik de deur open gaan in de living en komen die twee pagadders binnen.
Lenne: mama, mama, ik kan Roos al uit haar bedje tillen.
en ze kan zelfs al in haar slaapzak de trappen omhoog!
ik: slik.

moeilijk

Door een samenloop van omstandigheden gaat het de laatste weken niet zo goed meer. Ik ben de hele tijd ziek, en heb veel te veel last van harde buiken. Ik zou er normaal hooguit 3 op een uur mogen hebben in dit stadium maar daar stopt het helaas niet bij. Het probleem is dat mijn lichaam die signalen (voorweeen) na 2 zwangerschappen kent en eens die motor tegoei op gang is, is die niet meer te stoppen. Ik moet ongetwijfeld veel meer rusten, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Begin deze maand zijn we begonnen met de slaapkamers een beetje in orde te brengen. Er lag tot op heden geen vloer en stonden nergens deuren en dat vond ik toch een beetje een must worden. (Ik wil toch een deur kunnen dichttrekken als er eentje begint te 'kwaken') Maar dit vergt elk beetje vrije tijd van zowel Mark als mij, aangezien we dit volledig zelf doen en natuurlijk wegen de laatste loodjes het zwaarst.
Daarbij is Roos de hele tijd ziek en trakteert ze me al weken aan een stuk bijna elke nacht op gehuil, geschreeuw en geroep. Ze is me echt aan het uittesten. Ik had gehoopt dat het na het plaatsen van de buisjes zou minderen, maar niet dus. Heb deze week hooguit 2 uur aan een stuk kunnen slapen, geen wonder dat een mens er aan onder gaat. En als laatste is het op het werk ook nog eens verschrikkelijk druk (niet weten wat eerst te tekenen, boze aannemers aan de lijn (het zijn echt niet de symphatiekste lui...) en dat brengt ook de nodige stress met zich mee.
Ben gisteren totaal overstressed naar de dokter geweest en als het aan haar lag moet ik onmiddelijk stoppen met werken en rusten. Het zou zonde zijn als het hier mis zou lopen. Ze heeft wel gelijk, maar gaf me uiteindelijk nog een beetje krediet(ik voel me er echt slecht bij om van de ene op de andere dag te stoppen en iemand anders op te zadelen met mijn werk) als ik mijn nachtrust terug krijg. En dan zullen we wel zien hoe mijn lichaam hierop reageert. Gisteren is Roos een nachtje bij oma blijven slapen. En, natuurlijk, daar wordt ze niet één keer wakker. Je zou haar potverdikke....Maar het heeft me goed gedaan, heb tot 5 uur kunnen slapen, daarna was het gedaan:) Ik denk dat ik al te lang in het ritme van niet meer slapen zit. Vandaag ligt ze terug in haar eigen bed, ik hoop echt dat het goed gaat gaan, zit daar zelfs nu al over te piekeren.

namen kiezen (deel 2)

Ik had mezelf voorgenomen om na nieuwjaar te beginnen met alle prularia die bij een geboorte komen kijken, zoals het ontwerpen of uitkiezen van de doopsuiker en de geboortekaartjes. Een enkel probleem, om zoiets vooraf te kunnen maken, is het wreed gemakkelijk als ik een naam heb voor het steeds groter wordende hummeltje in mijn buik. Niet dus. Ik ben besluitloos, wispelturig, en verander ongeveer elke dag van gedacht. Er zijn leuke namen genoeg, maar zo geen enkel waarvan ik zeg: volia: en dat is het nu! Waarschijnlijk heeft dat met mijn zwangerschapshormoon te maken, want normaal weet ik best wel wat ik wil. U mag best uw gedacht nog eens zeggen.

laatste echo

Vandaag had ik alweer mijn laatste echo. Dat ik een woelige baby heb, had ik al een tijdje door. Pijn dat dat zelfs kan doen, amai! En vandaag hebben we dat ook kunnen zien op de echo, stampen, zelfs boksen, en amper een seconde stil kunnen blijven zitten. Dat beloofd! Het gaat ook alweer een 'grote' baby zijn, vooral het hoofdje. (lenne was 3 kg op 36.5 weken en Roos 3.745kg) Het hoofdje staat in verhouding 2 weken voor op de ontwikkeling tov de rest van het lichaam. (Volgens papa ga ik dus 2 weken met een hoofdje tussen mijn benen moeten rondlopen, humor, haha)
Ik kreeg alweer spontaan zelfmedelijden als ik aan de bevalling denk.

lego

 

Ik sta er dikwijls versteld van wat lenne allemaal kan bouwen met zijn legoblokjes. Ik zou er vanzeleve nooit het geduld voor kunnen hebben. En die uitleg bij alles is misschien nog het leukste.

timon

 

Nilah:I am not in the mood for a picture

 

thermische breuk

 

De vloer in Lenne zijn kamer was nog geen 2 uren klaar, of ik zag dat zijn venster op zijn kamer gebroken was. Ik verschrok me dood natuurlijk. Het blijkt om een thermische breuk te gaan. De zon staat laag en schijnt lang in die hoek, en het temperatursverschil tussen de warmte van de zon en de koude buiten zorgt voor deze breuk. Dat is iets dat heel zeldzaam voorkomt, maar natuurlijk wil het weer net lukken dat dat bij ons het geval is en dan ook nog net de kamer waar we een heel weekend gezwoegd hebben. Een stap vooruit, een stap achteruit! Bouwen, het is voor mij echt iets om maar een keer te doen.

sneeuwweekend

 

 

 

 

Na een weekend van vloerleggen, moesten we er even uit en zeker nu er zoveel sneeuw lag, wat dat is toch wel redelijk uniek. We zijn met de kinderen naar de oudsberg gegaan, en alhoewel er niet zoveel sneeuw lag als ik verwachte was het toch wel heel erg leuk voor de kinderen, en misschien zelfs nog meer voor ons, haha. De nostalgie kwam al snel bovendrijven toen we met onze oude slee van de berg af roetsten. Lenne had natuurlijk de tijd van zijn leven, Roos en Fleur waren iets minder enthousiast en moesten als snel niets meer van die slee (die toch wel kan omtuimelen) weten.

 

 

 

knabbelaar

 

Niks zo lekker als een goei varkenskotelet gedraaid in paneermeel bij winterse kost zoals spruitjes of rode kool, mmmm. Helaas denkt de rest van de familie daar anders over, Mark en Lenne houden het liever op een braadworst,chipolata of iets dergelijks (euhg). Dus maak ik dat Roos ook al maar automatisch. Maar ineens wijst ze naar mijn vlees en roept ze maar 'die'..die vleesje.
Ik geef haar een stukje maar dan was het nog niet goed, en maar blijven zeuren. Nee, wat wou ze: ze moest het bot hebben om af te knagen! Het lekkerste van mijn hele kotelet!

buisjes erin, poliepen eruit

Vanmorgen werden we al om 7 uur in het ziekenhuis verwacht. Ik was waarschijnlijk zenuwachtiger dan Roos, anesthesie vind ik maar iets akeligs, zeker bij zo een klein meisje. Eerst kreeg ze een slaapverwekkend middel ingespoten, waardoor ze heel lacherig werd. Was best wel geestig, net alsof ze een paar kriekskes teveel op had. Gelukkig dus ook geen gehuil toen we haar moesten acherlaten aan de deur van de opertiezaal, want dan was mijn moederhart weer gebroken. Om 9 uur kwam de verpleegster ons alweer halen en konden we haar gaan oppikken. Ik hoorde haar al van ver schreeuwen, en dan duren de minuten lang als je niet bij haar kan. Ze was ook vrij 'hysterisch' en was moeilijk te kalmeren, maar na 10 minuutjes sussen is ze op mijn schoot terug in slaap gevallen. Eenmaal de anesthesie uitgewerkt was, werd ze ook terug rustig wakker en was ze weer haar eigen zelve. Als beloning kreeg ze een lekker ijsje en konden we om 12 uur alweer vertrekken. Hopelijk zijn we nu verlost van het constante ziek zijn en krijgen we onze slapeloze nachten ook weer een beetje terug. (athans toch voor 12 weken;))

sneeuw

 

 

 

De eerste werkdag van het nieuwe jaar begon alvast goed. Een sneeuwtapijt had de hele omgeving bedekt, samen met het wegdek. Ik geraakte met andere woorden niet op mijn werk vanmorgen. Dat werd dus een half dagje langer genieten van de vakantie!

gelukkig nieuwjaar iedereen!

 

nieuwjaar

 

Om kwart na 12 (toen het volk verdwenen was) hing ik alweer boven een dampende ketel water, haha. Ik had me de hele dag elledig gevoeld, mijn sinussen waren zo ontstoken, dat ik het bloed voelde klontsen door de linkerhelft van mijn gezicht.

Roos 2

 

 

 

 

Roos 2 jaar!

 

 

 

 

De laatste dag van het jaar is het hier altijd feest!
Roos werd 2 jaar en dat moest gevierd worden. Het werd uiteindelijk een superlang feest waarbij we jammergenoeg net geen nieuwjaar uur haalden. Roos en Fleur hadden we samen in bed gelegd, maar dat wilde niet echt lukken. Fleur tetterde er op los, Roos ontsnapte de hele tijd uit bed (ze slaapt nu nog in een babybedje), zodat ze uiteindelijk ook Florence wakker maakten (die in haar babybed sliep). Om half 12 moesten de nichtjes dan ook verstek geven:( Zal toch leuker zijn als de kindjes weer eens iets ouder zijn. Lenne heeft gewacht tot het vuurwerk begon, alleen was het zo mistig dat we enkel knallen hoorden en weinig vuurwerk zagen. Vaarwel zijn de nieuwjaarsfeestjes van weleer, maar dat komt hpelijk binnen een paar jaar wel weer terug. Alvast iedereen een gelukkig en gezond 2009 gewenst!