eerste schooldag!

 

Onze meid wordt groot. Maandag mag ze al eens gaan piepen in haar klasje. Ze is er naar mijn mening ook meer dan klaar voor. Elke morgen is er hier een scene als lenne naar school gaat en zij moet thuisblijven. Ze is sinds enkele weken ook droog (al doet ze soms nog aan 'wild kakken, op mijn zus haar terras bijvoorbeeld:))

eerste warme zon

 

Terwijl Lenne een weekendje aan zee was met oma en opa amuseerde Roos zich urenlang in haar kleine zwembadje en Mats keek vrolijk toe. Het was nog eens fijn, een weekendje zonder ruzie en gekibbel, maar dat zal volgend jaar ook wel weer anders zijn.

dagje bokrijk

 

 

 

Het was alweer een hele tijd geleden, maar afgelopen week bezochten we samen met oma en opa de speeltuin van Bokrijk. Roos spreekt nog steeds over 'paardje rijden'. Koddig hoe ze als een echte amazone met haar poep op en af ging.

naar buiten

Na 3 dagen ziekenhuis wilde ik nog maar een ding: naar BUITEN!
Ik ontdekte dat mijn frigo na 3 dagen afwezigheid volledig leeg was, en omdat donderdag hemelvaart was, besloten we om naar de markt in Genk te gaan op zoek naar eten. Mark merkte onderweg nog even op dat hij tegenwoordig dubbelcheckte of we ze wel allemaal bij hadden:) Het was er vreselijk druk en wij liepen er half voor aap met onze lege buggy en lege wieg. Roos wilde zelf stappen (lees: slenteren) en Mats krijste harder dan de meest enthoustiaste marktkramer en belande na een kwartier alweer in de draagdoek. En dan heb je nog mensen die even in de wieg komen gluren om te kijken of daar ook nog een babytje in ligt.
S'avonds hebben we al dat lekkers gebarbequed met Ann en Rudi en de kids, mmmm. Vrijdag zijn we nog eens naar de speeltuin in Bokrijk gegaan met oma en opa en vandaag was een lui tuindagje. Lenne zit aan zee met oma tantje en Roos heeft hier mss wel 4 uur in haar zwembadje gezeten. Ze wou er zelfs niet uit om naar de 'grote' wc te gaan. (gelukkig lag de tuinslang niet ver af:))
Met Mats gaat het precies ook al een beetje beter, alhoewel ik dat nog niet hardop durf zeggen. Ik heb dat hier dus niet gezegd.

gastroscopie

De gastroscopie is voorbij. Het werd een dag van wachten, wachten en ..wachten.
Om half 12 moesten we in het ziekenhuis zijn en om 2 uur werd het onderzoek gedaan. Ondertussen moesten we wachten in een klein glazen kamertje terwijl langs ons een zwaar gehandicapt klein jongetje de hele tijd stilletjes aan het huilen was van de pijn. Je voelde je daar met de minuut slechter worden, zo verschrikkelijke taferelen. Dat we dan héél blij mogen zijn dat we (relatief)gezonde kinderen hebben gekregen.
De gastro zelf werd dan weer ergens anders gedaan. We mochten er als ouder niet bij zijn, zelfs niet aan de deur wachten (terwijl er stoelen stonden). Mats kreeg geen verdoving en werd ook niet in slaap gedaan. Vroeger deden ze dit wel nog maar (volgens hen) zouden ze meer last hebben van de verdoving als van het onderzoek zelf. Tja, de baby'tjes zullen het zelf niet kunnen zeggen, ik heb er ergens toch mijn bedenkingen bij.
Tien minuten later was het gebeurd en mocht ik hem helemaal in een dekentje gewikkeld terug gaan halen. Hij zag ocharme helemaal bleek en van slag. Dan mochten we terug naar hetzelfde kamertje waar we weeral 2.5 uur mochten wachten op de resultaten. We durfden niet naar het cafetaria om iets te eten omdat hij na een half uurtje zou komen met de resultaten. Uiteindelijk kwam de pediater om half 5(!) langs en kreeg hij omneaprazole voorgeschreven. Hij zag niets abnormaal maar wel al een onsteking aan darm en maag. Er werden kleine staaltjes weggenomen en die gaan ze nog verder onderzoeken.
Daarna was het nog een heel gedoe om het medicijn eindelijk te krijgen aangezien het een aantal uren moet brouwen. Mijn apotheker kreeg het niet meer op tijd klaar, en donderdag was dan ook nog een feestdag. Dan ben ik maar de aphoteek van wacht gaan zoeken en toen ik terug naar huis onderweg was belde mijn apotheker dat hij er toch nog voor ging zorgen dat ik het medicijn diezelfde avond nog kon hebben. Ze vond het veel te zielig om een baby zolang te laten wachten aangezien het toch een zwaar medicijn is. Om 7 uur was ik eindelijk thuis en kon ik iets gaan eten want ik stierf van de honger. Om 9 uur belde mijn apotheker dat het medicijn klaar was en ik het kon komen uithalen. Het werd dus een lange, vermoeiende dag en hopelijk is het allemaal de moeite waard geweest.

zielig

 

Gisteren werden we in het ziekenhuis verwacht voor een Ph-metrie en het werd niet bepaald een leuke dag. Het begon al wanneer ik moest aan zien (en horen) hoe Mats aan het krijsen was toen een buisje via de neus in zijn maagje werd geplant.
Nadien werd er een rontgenfoto genomen om te zien of het buisje wel ver genoeg zat. Het buisje zat zelfs iets te diep en moest opnieuw geplaatst worden (weer gekrijs). Gelukig viel hij na zijn voeding wel voor 2.5 uur in slaap. Maar dat was dan ook de laatste slaap voor die dag. Ik moest alles zorgvuldig noteren wanneer hij at, sliep en wakker was en huilde. Hij heeft dan vanaf de middag tot 9 uur savonds geschreeuwd met 2 tussenpauzes 'slaap' van 20 minuten. Nu, dat is niet anders als zijn patroon thuis, maar als je dan in een ziekenhuiskamertje van3x4 zit, staat op den duur de wanhoop je nabij. Thuis kan ik nog even de tuin in, of iets anders gaan doen. Gelukkig nam de verpleegster het rond 8 uur even van me over. Ze stelde voor om naar huis te gaan, maar dat kreeg ik echt niet over mijn hart. (ook al zat het me tot daar.) Vanmorgen werd het apparaat ingelezen en was het zeer duidelijk dat zijn zuurteverhouding veel te hoog was. Morgen moeten we OPNIEUW naar het ziekenhuis, in Genk dit keer, voor een gastro scopie. Dan gaan ze met een buisje door de keel naar de maag en slokdarm kijken in hoeverre deze al is aangetast door het zuur. Ik zie er heel erg tegenop, want dit is een pijnlijke ingreep en ik vind het zo zielig voor mijn klein kereltje. Ik hoop dat ze hem kunnen genezen, zodat we hier allemaal terug een beetje op adem kunnen komen, want 7 weken geschreeuw en heel weinig slaap begint serieus door te wegen. Maar in de eerste plaats voor mijn Mats, want zo moeten leven met pijn is echt vreselijk voor zo een klein duts.

de babyborrel; de foto's

Picasa-webalbums - deel2
Omdat het er zoveel zijn, is het nog moeilijk om te selecteren, vandaar dit album.

mijn koters

 

Roos

 

Voila, de blog is aangepast. Ik heb geprobeerd mijn 3 koters op 1 foto te krijgen maar dat was zo goed als onmogelijk. Er was altijd wel eentje aan het wenen of zeuren. Maar dit is het (voorlopige) resultaat.Misschien later nog eens opnieuw proberen.

de mannen des huizes

 

broer en zus

 

de 2 broers

 

Ik wil net zoals mijn grote broer worden

lekker slapen

 

puzzelen

 

ik kan ook al 1000 stukjes aan elkaar puzzelen. Hoe, dat doet er niet toe.

de kiekjes van de babyborrel

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Groeien doe ik goed, ik heb zelfs ook al een dubbel kinneke (een jean-lucske zoals ik het noem, haha) als ik rechtop zit.

 

Alle beetjes helpen, hoop ik. Ik schafte me dan toch een inbakerslaapzakje aan. Een dekentje durfde ik niet, aangezien dat toch een bepaalde techniek vergt en ik schrik heb dat ik het verkeerd zou doen. De uitleg bij het product belooft hemel op aarde, maar we zullen toch maar een beetje sceptisch blijven voor onze gemoed:)

vervolg

Met weinig zin, maar omdat Mats weer de hele dag aan het krijsen was, zijn we maar weer naar Diepenbeek naar de osteopaat gereden voor een sessie van 1 minuut. Omdat hij zich daar ook van zijn beste kant liet zien, kregen we toch al iets meer aandacht, nml 1 minuutje langer en een flesje 'flower essence' waarvan ik hem 2x2 druppels moet geven. Tja, baat het niet, dan schaad het niet. Volgende week volgt het uitgebreid onderzoek.
Vandaag zijn we dan naar de kinderarts geweest voor verder onderzoek. Na een gewone controle heeft hij een echo genomen van de buik maar hier zag hij niets abnormaals. Maar reflux kan je met een echo niet altijd zien. Daarom moeten we maandag voor 24 uren naar het ziekenhuis voor een PH-metrie. (Nog maar eens, dat is al mijn derde opname van dit jaar.) Via een buisje door de neus wordt de zuurtegraad gemeten in zijn slokdarm, om zo te achterhalen of het over reflux gaat of niet. Anders zal bijkomend onderzoek gedaan worden naar waarschijnlijk koemelkallergie. Omdat hij borstvoeding krijgt zal ik dan mijn voeding moeten gaan aanpassen. Gelukkig ben ik al niet zo een melkdrinker of zuivelliefhebber.

eerste lachje

 

zijn eerste lachje
speciaal voor moederdag

De babyborrel

Om nog een positief blogje te kunnen posten: de babyborrel was schitterend!
We hadden het mooiste weer(wat een verschil met de dag erna). Het was gezellig druk,
op een gegeven moment stond zelfs de hele tuin vol mensen, geweldig om te zien. Roosje was toen even in paniek omdat ze even niemand bekend meer zag. Lenne had dan weer de tijd van zijn leven met zijn 'beste' vriend Jelle. Die hebben zich weer uitgeleefd.
En Mats is ook flink geweest(in de draagdoek, weliswaar).
Later op de dag hebben we er nog een klein feestje voor Mark zijn 35- ste verjaardag aan vast gebreid. De fotootjes volgen als ik ze heb ontvangen van mijn 2 fotografen, ik ben heel erg benieuwd, kan ik een beetje nagenieten van de leuke dag.

Mats

Er is nog altijd geen verbetering in Mats zijn gehuil. Zes weken onophoudelijk geschreeuw begint ook voor mij zijn tol te eisen, ik ben compleet doodop,kan zelfs mijn hoofd niet meer draaien zonder een barstende hoofdpijn te voelen. Niks in het huishouden gaat zonder luidkeels geschreeuw op de achtergrond en dat is zoooo vermoeiend en zielig voor hem. Ik wil hem dan oppakken, maar dat gaat soms niet en dus moet ik hem af en toe gewoon laten schreeuwen. (niet huilen maar schreeuwen)
Ook de combinatie met de andere 2 kinderen is moeilijk nu. Zo kreeg ik hem gisteren bijvoorbeeld eindelijk stil na 2 uur gekrijs op mijn arm, en 5 minuten later begint Lenne vanuit zijn kamer te roepen en te roepen. (AANDACHT)Ik dacht dat er iets aan de hand was (zo schreeuwde hij toch) maar hij moest gewoon zijn kersenpitkussen hebben. Eens boven begon de hele ceremonie opnieuw. Tegen dat Mark thuis was lagen er twee stukjes ellende op de zetel. En dat op zijn verjaardag:(
Omdat het zo echt niet meer langer kan, heb ik een dubbele afspraak gemaakt, eentje bij de kinderarts en eentje bij de osteopaat. Gisteren mocht ik al langs bij de osteopaat voor een 'korte' afspraak. Ik kom daar binnen en na 30 seconden was ik terug buiten, daarom noemen ze dat waarschijnlijk al een korte afspraak. Hij voelde eens op bepaalde plaatsen en dat was het. En daarvoor heb ik 1.5 uur moeten rijden en dat kan ik morgen opnieuw doen.Volgende dinsdag mag ik dan mijn verhaal doen. Ik blijf vraagtekens hebben bij dat hele osteopaat gedoe, maar ik doe het maar omdat iedereen het mij aanraad, soit. Zelf ga ik liever bij de kinderarts langs en daar heb ik donderdag een afspraak. Mij maakt het niet uit wie hem helpt, als er maar eens verbetering komt want dit kan echt niet meer verder zo. Hij slaapt hooguit 3 a 4uurtjes per dag in zijn park. Voor de rest is het troosten op de arm, in, de draagzak...

mijn grote jongen

 

 

 

Wanneer een slapende baby wakker wordt.

1. Met stip op nummer één: Men neemt mes en vork in de handen en maakt aanstalten om te gaan eten. Gegarandeerd wordt hij wakker.
2.Na een lange dag draai je aan de knop van de kraan voor een verkwikkend badje. Vergeet het.
3.Eigenlijk heb je het al veel te lang opgehouden, maar nu moet ik echt naar het toilet. De relax (die ik trouwens gevonden heb) past gelukkig ook in het kleinste kamertje

maten en gewichten

maat: 54cm
gewicht:5.160kg
Vandaag trouwens een super dag. Hij heeft enkel vanavond twee uurtjes geschreeuwd, gaat het de goede kant op?

AANDACHT

 

Het zijn hier meestal niet de kinderen maar wel de katten die aandacht vragen wanneer ik Mats eten aan het geven ben.
Ze doen het er echt voor, ze lopen me na in elke zetel dat ik me durf zetten. Ze willen misschien ook wat melk hebben, haha