zwanger zijn, tis zo schoon..

Met mij gaat het prima. Ik hou niet van mensen die voortdurend liggen te klagen en te zagen en daarom probeer ik daar zelf ook niet teveel aan mee te doen. Een zwangerschap is geen ziekte en daarbij iets wat je zelf gewild hebt punt, einde medeleven. Volgens mij maak je het ook alleen maar erger als je er constant over ligt te zeuren. Maar toch, maar toch, ik ga het één keertje doen, ik gun het me vandaag omdat ik ziek ben.
Dus wees gewaarschuwd, als je er niet tegen kunt, stop dan nu met lezen, het is echt geklaag met de gote K.
Met mij ging het dus prima. Maar mijn steeds zwaarder wordende buik zorgde er voor dat ik weer bekkeninstabiliteit kreeg.(Ben ooit 5 maanden zwanger van de trap gevallen) Een mooi woord voor irriterende pijn in mijn onderrug en bekken, omdat de hele handel nu scheef staat. Met een beetje letten op je houding en enkele oefeningen zou het al veel beter moeten gaan, maar de hele dag in dezelfde houding op een bureaustoeltje zitten doet daar nu eenmaal geen goed aan, alhoewel dat nog het minste is in vergelijking met wat me thuis elke dag te wachten staat. De kinderen maken meer rommel dan me lief is, elke dag verzamel ik tonnen was en strijk, poets ik me een ongeluk,(naar de ramen kijk ik nog niet meer) de oudste kan plots zijn sokken en schoenen niet meer alleen aandoen, terwijl de jongste plat op haar buik gaat liggen als ik haar uit bad wil nemen. Cornflakes die omvalt onder de salontafel terwijl ik net gezegd had dat zoiets aan de grote tafel wordt gegeten enz...
S'avond plof ik oververmoeid in de zetel, waar ik een half uur later niet meer eigenhandig uit kan, en Mark me als een oud vrouwtje moet uithijsen of ik val als een pattatenzak in elkaar.
In bed word elke nacht wakker omdat ik een buikslaper ben, en mijn draai niet meer vind.
Dan begin ik te piekeren over een naam die ik nog steeds niet vind, een kamertje dat ik niet heb, de kasten die dringend uitgesorteerd moeten worden of zelfs een bedje dat ik nog niet heb. Tegen de tijd dat ik moet opstaan ben ik zo moe, dat ik elke dag weer véél te laat opsta en het een waar gevecht tegen de tijd wordt om mezelf en Roos voor 8 uur op de juiste plaats te krijgen. Alle vloekwoorden hebben de revue al gepasseerd als ik om 8.01uur aan mijn tikklok verschijn en alweer een kwartier langer moet overwerken om me dan te haasten om voor 6 uur in de winkel te zijn geraakt, Roos en Lenne uit te halen zodat het eten ook nog op tijd klaar is want Mark werkt ofwel tot half 8 of moet er om 7 uur weer vandoor.
Maar vandaag heb ik een geluksdag, want het buikgriepvirus heeft ook zijn weg tot bij mij gevonden. Het wordt een hele dag in bed liggen, terwijl ik probeer niet teveel plotse bwegingen te maken, want dan vlieg ik steevast in sneltempo naar het toilet in de hoop dat mijn spijsvertering het eenrichtingsverkeer zal respecteren. Dus ik blijf liggen, zo dood als een pier en ik vind het ZALIG.