nog 33 dagen

Al vijf weken ben ik thuis na mijn ziekenhuisopname. Alhoewel de tijd vliegt met de 2kids en het huishouden, begin ik het toch een beetje beu te worden. Huismoeder zijn zou ABSOLUUT niks voor mij zijn. Ik mis de sociale contacten, mijn mobiliteit (ben net een waggelende eend met ogenschijnlijke overvolle blaas (ja, zeker, hmm)die hooguit 100 meter kan lopen zonder rustpauze in te lassen omdat de harde buiken dan al terug komen. En voor een shopaholic, en iemand die graag eens weg gaat is dat een klein drama) en het eens iets anders doen dan poetsen, koken en voor de kinderen zorgen.
De gekende 'nestdrang' heeft zijn weg dan ook tot bij mij gevonden, waarschijnlijk voor een stuk uit verveling. In mijn zwangerschap van Roos heb ik daar nochtans geen/minder last van gehad. Bij Lenne al zékèr niet want toen woonden we nog in een huurhuis. (of heeft dat daar niks mee te maken?) Mijn huis is nog nooit zo zuiver en opgeruimd geweest als vandaag:) Nu, ik moet toegeven, het kon ook wel eens een goei beurt gebruiken want dat bleef uit tijdsgebrek ook altijd maar liggen. Maar welk normaal mens heeft ook zin om 36 kasten één voor één te gaan opruimen?? Leve de op hol geslagen hormonen!
Alles wat er moet gebeuren is ook bijna klaar, mijn koffer is gepakt, het bedje staat klaar, een buurmeisje heeft me een park uitgeleend, gisteren heb ik de bugaboo weer omgetoverd tot wieg. Ik heb er een nieuwe kap op gezet, aangezien deze volledig was afgeschoten van de zon en nu ziet hij er weer als nieuw uit, klaar voor de volgende 4 jaren. Dan mag hij na 10 jaar trouwe dienst uit elkaar vallen:) En zal ik mijn zakjes weer zelf mogen dragen:) Het kaartje ligt klaar bij de drukker en woensdag kan ik de suikerbonen gaan halen om in elkaar te steken. En dan is het wachten geblazen...