Na een zware week van huilen, huilen en nog eens huilen gaat het plots stukken beter met Roos. Donderdag zijn we met haar naar de kinderarts geweest, aangezien de osteopaat ons toch niet echt geholpen had en ik stillaan hopeloos aan het worden was. (Een baby die constant huilt is zowat het ergste wat je als mama kan meemaken, het huilen tot daar toe, maar het feit dat je machteloos staat en niet wat te doen, ik werd er gek van.)
Ze heeft last van een inwendige reflux en dat verklaarde haar onophoudelijke schreeuwen. Nu krijgt ze zantac en polysilon (joepie,ze pakt eindelijk haar tutje al een minuutje) en dit blijkt toch al te helpen. Ze weent nog wel, maar veel minder vaak (wat ook logisch is voor een babydat ze af en toe nog huilt ) maar vooral, ze is een stuk rustiger. Ik hoop dat het zo blijft, wat een verschil...echt genieten van je baby ipv constant op uw tenen lopen als ze even rustig is.
En ze heeft al voor het eerst naar me gelachen, heerlijk..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten