zielig

 

Gisteren werden we in het ziekenhuis verwacht voor een Ph-metrie en het werd niet bepaald een leuke dag. Het begon al wanneer ik moest aan zien (en horen) hoe Mats aan het krijsen was toen een buisje via de neus in zijn maagje werd geplant.
Nadien werd er een rontgenfoto genomen om te zien of het buisje wel ver genoeg zat. Het buisje zat zelfs iets te diep en moest opnieuw geplaatst worden (weer gekrijs). Gelukig viel hij na zijn voeding wel voor 2.5 uur in slaap. Maar dat was dan ook de laatste slaap voor die dag. Ik moest alles zorgvuldig noteren wanneer hij at, sliep en wakker was en huilde. Hij heeft dan vanaf de middag tot 9 uur savonds geschreeuwd met 2 tussenpauzes 'slaap' van 20 minuten. Nu, dat is niet anders als zijn patroon thuis, maar als je dan in een ziekenhuiskamertje van3x4 zit, staat op den duur de wanhoop je nabij. Thuis kan ik nog even de tuin in, of iets anders gaan doen. Gelukkig nam de verpleegster het rond 8 uur even van me over. Ze stelde voor om naar huis te gaan, maar dat kreeg ik echt niet over mijn hart. (ook al zat het me tot daar.) Vanmorgen werd het apparaat ingelezen en was het zeer duidelijk dat zijn zuurteverhouding veel te hoog was. Morgen moeten we OPNIEUW naar het ziekenhuis, in Genk dit keer, voor een gastro scopie. Dan gaan ze met een buisje door de keel naar de maag en slokdarm kijken in hoeverre deze al is aangetast door het zuur. Ik zie er heel erg tegenop, want dit is een pijnlijke ingreep en ik vind het zo zielig voor mijn klein kereltje. Ik hoop dat ze hem kunnen genezen, zodat we hier allemaal terug een beetje op adem kunnen komen, want 7 weken geschreeuw en heel weinig slaap begint serieus door te wegen. Maar in de eerste plaats voor mijn Mats, want zo moeten leven met pijn is echt vreselijk voor zo een klein duts.