gastroscopie

De gastroscopie is voorbij. Het werd een dag van wachten, wachten en ..wachten.
Om half 12 moesten we in het ziekenhuis zijn en om 2 uur werd het onderzoek gedaan. Ondertussen moesten we wachten in een klein glazen kamertje terwijl langs ons een zwaar gehandicapt klein jongetje de hele tijd stilletjes aan het huilen was van de pijn. Je voelde je daar met de minuut slechter worden, zo verschrikkelijke taferelen. Dat we dan héél blij mogen zijn dat we (relatief)gezonde kinderen hebben gekregen.
De gastro zelf werd dan weer ergens anders gedaan. We mochten er als ouder niet bij zijn, zelfs niet aan de deur wachten (terwijl er stoelen stonden). Mats kreeg geen verdoving en werd ook niet in slaap gedaan. Vroeger deden ze dit wel nog maar (volgens hen) zouden ze meer last hebben van de verdoving als van het onderzoek zelf. Tja, de baby'tjes zullen het zelf niet kunnen zeggen, ik heb er ergens toch mijn bedenkingen bij.
Tien minuten later was het gebeurd en mocht ik hem helemaal in een dekentje gewikkeld terug gaan halen. Hij zag ocharme helemaal bleek en van slag. Dan mochten we terug naar hetzelfde kamertje waar we weeral 2.5 uur mochten wachten op de resultaten. We durfden niet naar het cafetaria om iets te eten omdat hij na een half uurtje zou komen met de resultaten. Uiteindelijk kwam de pediater om half 5(!) langs en kreeg hij omneaprazole voorgeschreven. Hij zag niets abnormaal maar wel al een onsteking aan darm en maag. Er werden kleine staaltjes weggenomen en die gaan ze nog verder onderzoeken.
Daarna was het nog een heel gedoe om het medicijn eindelijk te krijgen aangezien het een aantal uren moet brouwen. Mijn apotheker kreeg het niet meer op tijd klaar, en donderdag was dan ook nog een feestdag. Dan ben ik maar de aphoteek van wacht gaan zoeken en toen ik terug naar huis onderweg was belde mijn apotheker dat hij er toch nog voor ging zorgen dat ik het medicijn diezelfde avond nog kon hebben. Ze vond het veel te zielig om een baby zolang te laten wachten aangezien het toch een zwaar medicijn is. Om 7 uur was ik eindelijk thuis en kon ik iets gaan eten want ik stierf van de honger. Om 9 uur belde mijn apotheker dat het medicijn klaar was en ik het kon komen uithalen. Het werd dus een lange, vermoeiende dag en hopelijk is het allemaal de moeite waard geweest.